No er det kanskje annleis når avdød er så ung som 55, og at eg må reise utanbys for å vera tilstede, men eg forstår ikkje korleis folk klarar kvardagen samtidig som dei planlegg gravferd.
Alle dagane går i eitt, me gjer «ingenting» (les: mykje trist) og rekk ingenting anna.
Ei heil veke har gått, og me forstår ingenting.